الذین معه...

هر وقت داخلی های ما بهانه ای پیدا می کنند و به جان هم می افتند و شعر امیری اسفندقه را یادآوری می کنند که خطاب به ایران عزیزمان گفته بود:

....

فرزانگان شیفته خدمتت مباد

تشنه مقام بازی قدرت در آورند

افتاده‌اند سخت به جان هم و تو را

چیزی نمانده است به بام و درآورند

آروز می کنم ای کاش  فرزانگان ایرانی فوق الذکر به لبنان اعزام می شدند تا ببینند در سرزمینی با آن همه تنوع و تضاد سید حسن نصر الله چگونه آتش هر لحظه در شرف اشتعال جنگ داخلی را مدبرانه فرو می نشاند؛ برخورد او را بعد از شکست در انتخابات مجلس می دیدند و یاد می گرفتند؛ نحوه تعاملش با گروه 14 مارس را یاد می گرفتند و... .شاید خجالت می کشیدند و از خودشان می پرسیدند که واقعا رفتار غیر خصمانه بین دو جناح اصلی ایران تا این حد سخت است؟! باید بپذیرم که توقعم بالاست... افسوس که اگر استعداد یادگیری در ایشان بود در همین ایران هم امکان یادگیری داشتند که مراد و مرشد سید حسن نصرالله اینجاست! افسوس...

***

نمی دانم بار چندم است که فیلم تظاهرات لبنانی ها در اعتراض به آن فیلم توهین آمیز کذایی  را نگاه می کنم، خودم را به جای صهیونیست ها می گذارم و مطمئن می شوم که نحوه برخورد سید حسن نصرالله در این راهپیمایی و حضور هشدار دهنده اش همان چیزی است که آنها را می ترساند. بعد با آرامش لبخند می زنم.

***

هر وقت سید حسن نصرالله را می بینم به خودم می گویم این بشر مصداق واقعی آیه 29 سوره فتح است. با رسول خدا(ص) بودن یعنی همین!

 

 

گیمر گنده

گاهی دلم می خواهد چهار تا حرف سزا (این متضاد ناسزاست) بزنم ولی سکوت می کنم. شاید می ترسم که طرف یک جوابی متناسب با شعور خودش بدهد و من از عهده هضمش برنیایم. حالا اگر هم علتش دقیقا این ترس نباشد لابد یک نوع دیگر از ترس است! امروز یکی از آن وقت ها بود. به عنوان ارباب رجوع رفته بودم به دفتر مسوول نه چندان محترمی که هیکلش هم به درشتی صدایش بود وقتی که پشت تلفن داد می زد سرم شلوغ است و نمی توانم جواب بدهم. رفتم توی اتاقش و مرد گنده خجالت نمی کشید در ساعت اداری مشغول بازی کامپیوتری بود در حالی که بنده منتظر مانده بودم افتخار بدهد و چشمش را از روی مانیتور بردارد و ظاهرا انتظار داشت عذرخواهی کنم که تمرکزش را بهم زده ام!

انتظار

خیلی ها می گویند محال است اما هرچه فوت عاقلانه به شمع امیدواری ام می کنم خاموش نمی شود. هنوز امیدوارم که امام موسی صدر زنده به ایران برگردد. به این که خودم زنده بمانم و آمدنش را ببینم این اندازه امید ندارم که به زنده برگشتن او امیدوارم!

بعد از اتمام اجلاس تهران

برای دشمنان ملت ایران:

یک وقت مساله پیچیده است و ممکن است کسی نتواند درست بازنده و برنده را تشخیص بدهد اما اینجا خوشبختانه صورت مساله بسیار واضح است. نه فقط همه اهالی سیاست که حتی ایکس کوچک هم می دانست بان کی مون اگر ایران بیاید چه حرفی می زند و حرف مرسی در مورد مصر چه خواهد بود. این بندگان خدا خودشان هم هیچ نوع ظاهر سازی قبل از آمدنشان نکرده بودند که درجه ای از ابهام ایجاد شود. خلاصه این که حرفشان کاملا مشخص بود. با علم به این موضوع ما دعوتشان کردیم و نگفتیم که اگر این حرفها را بزنند به ضرر ایران می شود. برآیند ما این بود که از این آمدن منتفع خواهیم شد. شما هم علی رغم دانستن این که چه خواهند گفت پیشنهاد دادید(مستقیم یا با واسطه) که در اجلاس تهران شرکت نکنند. معنایش این است که از نظر شما هم اصل آمدن آنها به نفع ایران بود و اگرچه بعضی حرفهایشان به مذاق شما خوش می آمد نمی خواستید سخنان نابشان را در تهران بیان کنند. اگر روی حساب اعتماد به نفس بالایتان طوری که عالم از طریق رسانه های خودتان خبردار شود مدام به بعضی ها گوشزد نمی کردید که نباید در اجلاس تهران شرکت کنند اقلا فضاحت شکستتان کمتر می شد. به هر صورت متشکریم! ما بخشی از این پیروزی دیپلماتیک ارزشمندمان را مدیون شما هستیم. این که خودتان را برنده بازی قلمداد می کنید هم محض خنده خوب است.

***

حضرت آیت الله خامنه ای: دشمنان ملت ایران با حماقت خود این اجلاس را به یک جنگ دیپلماتیک با جمهوری اسلامی ایران تبدیل کردند که نتیجه آن شکست مفتضحانه آنان بود.

خلبانان

نیروی هوایی اسرائیل قدرتش را پیش از این در جنگ 22 روزه به نمایش گذاشته است. آنها هواپیماهای آخرین مدل و بمب(حتی از نوع اتمی اش) دارند و از هیچ جهت هم تحریم نیستند. پس دست کم همان قدرتی را که زمان جنگ 22 روزه داشتند هنوز هم دارند. البته وقتی خلبانهای اسرائیلی بر روی مردم غزه بمب می ریختند خطری از سوی اهالی غزه تهدیدشان نمی کرد. گزافه گویی های سردمداران رژیم صهیونیسیتی نشان می دهد این روزها بارها دلشان خواسته به ایران هم حمله کنند تا مانع برگزاری اجلاس سران جنبش غیر متعهدها در تهران شوند اما لابد چون ایران به اندازه غزه برایشان بی خطر نیست، هزینه احتمالی مانعشان شده است.

***

فقط یک خلبان آمریکایی تا به حال این توانایی را داشته است که مقتدرانه با بمب اتمی بیش از دویست هزار نفر را یکجا بکشد. آمریکایی ها البته این توانایی را هم دارند که فیلمنامه هالیوودی برای یازده سپتامبر بنویسند و اجرا کنند. بعضی دیگر از توانایی هایشان را هم مثلا در بمباران مجالس عروسی افغانها به دلیل تیراندازی هوایی نشان داده اند....

***

تهران به برگزاری اجلاس سران جنبش غیر متعهدها نزدیک می شود. دوستان نگرانند که مبادا مشکلی پیش بیاید و من حالا بعد از سی سال کم کم عظمت کار عباس دوران را درک می کنم. ایران به اندازه آمریکا و اسرائیل هواپیما ندارد. بمب اتم هم ندارد. سالهاست که برخلاف  اسرائیل و آمریکا نه آغازگر جنگی بوده و نه سرزمینی را غصب کرده است. اما خلبانان ایرانی در دنیا نظیر ندارند و بعضی از آنها خطرشان از بمب اتم هم بیشتر است.

بزرگ مرد! ایران من متبرک است به آنچه پس از بیست سال از پیکر پاک تو بازگشت....

طبتم و طابت الارض التی فیها دفنتم