سعی می کنم فکر نکنم به آن چیزهایی که ذهنم را اشغال کرده است. این طوری احساس بهتری نسبت به خودم پیدا می کنم. وقتی زیادی تجسس کنم در گوشه و کنار فضای ذهنم و چشمم به تلمبار اشتغالات این روزهایم بیفتد لابد این هم یادم می آید که یک زمانی دست کم گاهی فکر می کردم ... . بعضی ها می گویند بی خبری خوب است و اگر این طور باشد این روزها بسیار خوبم «که از خویش خبر نیست مرا». در همین حال کنترل تلویزیون را برمی دارم و روشنش می کنم که مبادا سکوتی ایجاد شود که خطر تفکر منجر به آگاهی را در پی داشته باشد و این بی خبری خوب(!) از دست برود. نقشه ام نمی گیرد. هرچند احتیاط کرده ام و شبکه یک، شبکه هر ایرانی را انتخاب کرده ام که به زعم من از این جهت کم خطر و حتی بی خطر است. مستندی پخش می کرد با عنوان در هوای تو در مورد زندگی آیت الله ابن الرضا و چون هیچ هشدار قبلی نداشت که این مستند مناسب آنهایی که سن معرفتی شان زیر فلان است، نمی باشد، من هم آن را دیدم. چند قطره اشک شاید کمی آدم را سبک کند اما ... . جای نگرانی نیست! دوباره خواب بی خبری تمام وجودم را فرامی گیرد. مردمان خواب شاید اتفاقی بیدار شوند اما بیدار ماندن اتفاقی نیست، آنهایی که بیدارند یا مجبور شده اند یا تصمیم گرفته اند که خواب نباشند.
الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا
