هنوز هم می گویم که این روزها دعا (به این معنا که چیز خاصی بخواهم) نمی کنم اما به کمتر کسی گفته ام که زیاد تکرار می کنم:
حسبی حسبی حسبی مِن سؤالی علمُکَ بِِحالی
و اینکه به خدایم چنان اعتماد دارم که حتی بیشتر از روزهای خوش زندگی ام لذت می برم از این قسمت مناجات شعبانیه:
اِلهی فلکَ الْحمدُ ابَدا دائما سَرمَدا یَزیدُ وَلا یبید کما تُحِبّ وَ تَرضی
و این روز عرفه بازار تملقمان داغ تر هم می شود(انشاء الله).
این کاریکاتور را نیک آهنگ کوثر همان زمانی که جناب لاریجانی جایش با ضرغامی عوض شد، کشیده بود. انصافا تنها مورد مربوط به انتخابات بود که توجهم را به خودش جلب کرد!
از چهار سال گذشته نه، ولی از قبل تر از آن کلی چیز خوب می توانم بنویسم.اما یک ممنوعیت شخصی برای این کار قائل شده ام. آدم نباید فقط یک مشت خاطرات خوب باشد. البته مرده تر از من ها مجازند که این طوری موجود باشند ولی ... ترجیح می دهم به اینکه امروز هم هیچ حرف گفتنی ندارم فکر کنم تا حرفهای خوبی که از گذشته می شود زد. البته اگر از امروزم چیزی بنویسم، هیچ مشکلی با اضافه کردن یک خاطره حسابی به آن ندارم.
دلم می خواست یک سری تشکرجات بنویسم(کم کم) که آن را هم این روانشناس ها از سرم انداختند. از یکیشان شنیدم که توضیح می داد انسانها به روشهای مختلف حس کهتری خود را ارضاء می کنند. مثلا به یک زبانی می گویند که فلان جا درس خوانده اند و آن جا از نظر علمی سطح بسیار خوبی دارد . یا اینکه می گویند این جایی که من در آن درس خوانده ام سطح علمی اش اصلا خوب نیست(ظاهرا این جمله را ایشان این طور تفسیر می فرمودند که طرف سطح خودش را بالاتر می داند!). خلاصه اینکه هیچ دوست ندارم تعریفی که از یک معلم عزیز می کنم به نوعی ارضاء حس کهتری تعبیر شود. بعلاوه آنهایی که من یک دنیا احترام برایشان قائل بوده و هستم اولا خودشان می دانند که من خدمتشان ارادت دارم. ثانیا بعید می دانم زمانی گذارشان به اینجا بیفتد و ثالثا نیازی به تشکر X ندارند.
این قسمت از نوشته احمد قابل را می خواندم:
ک ) کراهت شدیده ی ترویج حزن واندوه واستحباب مؤکد ترویج شادی ونشاط.اگر ترویج فرهنگ حزن واندوه منجر به مخدوش شدن چهره ی شریعت محمدی(ص) شود واقدام کننده ،به این امر واقف باشد یا هشدار لازم وقانع کننده به او داده شود واو به صحت استدلال اقرار کند ولی به بهانه ی « حفظ سنت های ملی یا مذهبی وعمل بر طبق عادات ورسوم پیشینیان» به این امر اقدام کند ، مطمئنا مرتکب حرام شده است. شرکت در مراسمی که به نشر غیر منطقی حزن واندوه یاری می رساند نیز مسئولیت آور است وعقلا و شرعا تابع حکم خاص هرمورد خواهد بود.
یاد روزهای خوب فکرکردن افتادم. آن روزها بارها از این و آن پرسیده بودم که چه لزومی دارد بر پیامبری با آن مقام(به گفته شما) کسی مثل من درود بفرستد؟! و پاسخ شنیده بودم که صلوات فرستادن ثواب دارد و از بعضی ها این توضیح را به عنوان ضمیمه دریافت کرده بودم که در قرآن هم خداوند به این کار سفارش کرده... مشکلم جدی تر از این حرفها بود. سالها گذشت و من خیلی بعدتر از سن تکلیف او را یافتم که خدایی سزاوار پرستش بود اما سوالم هنوز پا برجا بود. حالا دیگر به اطرافیانم آویزان نمی شدم که جوابهایم را بگیرم(قبلا این کار بی نتیجه را انجام داده بودم) انتظارم این بود که آن کسی که می داند می خواهم بدانم،یک طوری قانعم کند. نظام قدیمی بودم و فیزیکم هم بد نبود. تازه یاد گرفته بودم که جعبه تشدید یک جعبه مکعب مستطیلی است که یک وجه آن حذف شده. متناسب با طول جعبه و ... صداهای با فرکانس خاص را تقویت می کند. صداهایی هم که فرکانسشان با آن فرکانس خاص متفاوت باشد ضعیف می شوند. الآن خیلی دقیق رابطه های فیزیکی اش یادم نیست اما خوب یادم هست که جواب سوالم را گرفته بودم:
آدمی مثل من حکم همان جعبه تشدید را دارد. خودش موسیقی خاصی ندارد اما می تواند فرکانسش را با موسیقیهای خوب عالم تنظیم کند. آیه ای که هیچوقت نفهمیده بودم را دوباره خواندم. فرضیه ام قوت گرفته بود. خدای من در آغاز آیه می فرمود که او و فرشتگانش بر پیامبر درود می فرستند و سپس توصیه می کند که مومنان هم همین کار را بکنند. اصل این است که اگر کاری را که خداوند و ملائکه انجام می دهند، من هم انجام بدهم موسیقی اصلی عالم در من هم تشدید خواهد شد و این چیزی که به آن موسیقی اصلی عالم می گویم همان است که انسان را به سوی تکامل می برد. درست مشابه آن وقتی که می فرماید من و ملائکه ام و همه مومنان ... را لعنت می کنیم. اصل درود فرستادن بر پیامبر، لعت کردن کافران(بقره-۱۶۱)، شادی در روزهایی خاص و یا محزون بودن در روزهایی مشخص باعث پیشرفت نمی شود بلکه همسویی با آنان که تنها آهنگ زیبای عالم را می نوازند است که انسان را به سوی کمال می برد. اگر بدانم که امام زمان در روز عاشورا محزون است به نفعم است که آن روز من هم غمگین باشم. حالا چون ایشان زیاد در دسترس نیستند می توانم با کسانی که کوکشان درست است خودم را تنظیم کنم!
دنبال یک راه فرار می گردم. یک راهی برای توجیه و انصافا می توانم برای بسیاری این کارم را توجیه کنم(البته اگر از نظر آنها کل مساله ایراد داشته باشد که معمولا این طور نیست). اما حداقل یک نفر هست که نمی تواند از این راه فرار به جای امنی برود:خودم.
به خودم اجازه نمی دهم در مورد تو بنویسم . حتی از کتابها هم نقل قول نمی کنم. اما اینکه دلم برایت تنگ شده مساله من است.شاید یک دلیلش این باشد عید قربان نزدیک است و باز هم مثل عید قربان سال ۶۶، یک روز جمعه.البته خیلی هم مهم نیست که چه دلیلی دارد. من بهانه خوبی دارم که جمعه به قزوین بیایم و بابا بهانه اش از من هم بهتر است: من از او خواسته ام!
حالا که شبها مشخص هستند باید دنبال طور بگردیم. به قول روباه داستان شازده کوچولو، همیشه یک پای بساط لنگ است.
دوست عزیز باید بگویم من می توانم به سه زبان فرانسوی و انگلیسی و ایتالیایی نطق بکنم. می توانم با این سه زبان شعرهایی بسرایم که شما نخوانده اید. می توانم به وسیله این سه زبان سالها کتاب بنویسم و خواننده ها را مجذوب خود کنم. می توانم ...
دوستم همین طور ادامه می داد. از خودستایی اش کلافه شدم. جواب دادم: دوست عزیز لطفا بفرمایید به چه زبانی می توانید سکوت کنید؟
آلفرد ساوار نمایشنامه نویس فرانسوی
خب، با این حساب من در مورد خیلی چیز ها به زبان فارسی و کمی هم انگلیسی سکوت کرده ام. بعلاوه به زبان اینترنتی هم سکوت کرده ام. اما واضح و مبرهن است که متاسفانه هیچوقت کر یا کور نبوده ام. با وجود این دیگران زیادی هستند که به هیچ زبانی سکوت نمی کنند! خداوند مرا کر و کور یا آن دیگران را لال کناد.
