اللهم صل علی محمد و آل محمد

این قسمت از نوشته احمد قابل را می خواندم:

ک ) کراهت شدیده ی ترویج حزن واندوه واستحباب مؤکد ترویج شادی ونشاط.اگر ترویج فرهنگ حزن واندوه منجر به مخدوش شدن چهره ی شریعت محمدی(ص) شود واقدام کننده ،به این امر واقف باشد یا هشدار لازم وقانع کننده به او داده شود واو به صحت استدلال اقرار کند ولی به بهانه ی « حفظ سنت های ملی یا مذهبی وعمل بر طبق عادات ورسوم پیشینیان» به این امر اقدام کند ، مطمئنا مرتکب حرام شده است. شرکت در مراسمی که به نشر غیر منطقی حزن واندوه یاری می رساند نیز مسئولیت آور است وعقلا و شرعا تابع حکم خاص هرمورد خواهد بود.

یاد روزهای خوب فکرکردن افتادم. آن روزها بارها از این و آن پرسیده بودم که چه لزومی دارد بر پیامبری با آن مقام(به گفته شما) کسی مثل من درود بفرستد؟! و پاسخ شنیده بودم که صلوات فرستادن ثواب دارد و از بعضی ها این توضیح را به عنوان ضمیمه دریافت کرده بودم که در قرآن هم خداوند به این کار سفارش کرده... مشکلم جدی تر از این حرفها بود. سالها گذشت  و من خیلی بعدتر از سن تکلیف او را یافتم که خدایی سزاوار پرستش بود اما سوالم هنوز پا برجا بود. حالا دیگر به اطرافیانم آویزان نمی شدم که جوابهایم را بگیرم(قبلا این کار بی نتیجه را انجام داده بودم) انتظارم این بود که آن کسی که می داند می خواهم بدانم،یک طوری قانعم کند. نظام قدیمی بودم و فیزیکم هم بد نبود. تازه یاد گرفته بودم که جعبه تشدید یک جعبه مکعب مستطیلی است که یک وجه آن حذف شده. متناسب با طول جعبه و ... صداهای با فرکانس خاص را تقویت می کند. صداهایی هم که فرکانسشان با آن فرکانس خاص متفاوت باشد ضعیف می شوند. الآن خیلی دقیق رابطه های فیزیکی اش یادم نیست اما خوب یادم هست که جواب سوالم را گرفته بودم:

آدمی مثل من حکم همان جعبه تشدید را دارد. خودش موسیقی خاصی ندارد اما می تواند فرکانسش را با موسیقیهای خوب عالم تنظیم کند. آیه ای که هیچوقت نفهمیده بودم را دوباره خواندم. فرضیه ام قوت گرفته بود. خدای من در آغاز آیه می فرمود که او و فرشتگانش بر پیامبر درود می فرستند و سپس توصیه می کند که مومنان هم همین کار را بکنند. اصل این است که اگر کاری را که خداوند و ملائکه انجام می دهند، من هم انجام بدهم موسیقی اصلی عالم در من هم تشدید خواهد شد و این چیزی که به آن موسیقی اصلی عالم می گویم همان است که انسان را به سوی تکامل می برد. درست مشابه آن وقتی که می فرماید من و ملائکه ام  و همه مومنان ... را لعنت می کنیم. اصل درود فرستادن بر پیامبر، لعت کردن کافران(بقره-۱۶۱)، شادی در روزهایی خاص و یا محزون بودن در روزهایی مشخص باعث پیشرفت نمی شود بلکه همسویی با آنان که تنها آهنگ زیبای عالم را می نوازند است که انسان را به سوی کمال می برد. اگر بدانم که امام زمان در روز عاشورا محزون است به نفعم است که آن روز من هم غمگین باشم. حالا چون ایشان زیاد در دسترس نیستند می توانم با کسانی که کوکشان درست است خودم را تنظیم کنم!