با مداد نوشته بودمش. آنقدر کمرنگ شده که به زحمت خوانده می‌شود. احتمالا چند سال دیگر همین اثر کم هم از آن باقی نمی‌ماند اما انگار احساس حسرتی که موقع نوشتنش داشتم، بعد از هفت سال، پررنگ‌تر شده است.
به ساغر ختم کردم این عدم اندرعدم نامه
به پیر صومعه بر گو ببین حسن ختامم را
(امام، دی ۶۷)
پرچینی از صدف ناب
دیواری از سپیده
آنسوی دیوار
-از مکه تا مدینه-
آهنگ دلنشین قافله می‌آمد
بانگ درای قافله: هیهای جبرئیل
می‌پرسد «از مسجد شجره تا مکه توی ماشین چکار کنم؟» می‌گویم «بنویس! بدون در نظر گرفتن دستور زبان و آیین نگارش» می‌گوید «باشه. راستی، تا امروز هم زیاد نوشته‌ام» قبلا برایش کلی روضه خوانده بودم که عکس و فیلم نمی‌توانند مثل یادداشت‌هایت خاطره‌ها را حفظ کنند و ... . (به گمانم در تمام این دنیا فقط همین ایکس کوچک از ایکس حرف شنوی دارد.) گزارش‌های تلفنی‌اش هم بی‌نظیر است. مخصوصا حالا که از کنار خانه‌ی خدای من گزارش می‌دهد.
