نیم جو انصاف

آقای روحانی فردی محترم و رئیس‌جمهور منتخب ایران ماست که برایش عمیقا آرزوی موفقیت داریم. من نه به آقای روحانی رای داده‌ام، نه به آقای احمدی‌نژاد. معنای ساده‌اش این است که روی هیچ‌کدام از این دو رئیس‌جمهور تعصب الکی ندارم. البته معتقدم حمایت از رئیس‌جمهور منتخب بر هر عاقلی که صلاح مملکتش را بخواهد لازم است. اگر رئیس‌جمهوری که من به او رای نداده‌ام اشتباهی کند همان‌طوری با او برخود می‌کنم که اگر خودم به او رای داده بودم می‌کردم. با این وصف، به گمانم واضح است اگر می‌گویم بعضی در مورد احمدی‌نژاد بدجوری بی‌انصافی می‌کنند علتش فرض باطل احمدی‌نژادی بودنم نیست.

تیم فوتسال قهرمان شده و والیبال به شکل افتخار آفرینی از تیم‌های مطرح و تراز اول جهانی امتیاز می‌گیرد که قابل تحسین است. این وسط یک سری موجود فاقد تشخیص  مدام با شعار «روحانی مچکریم» روی اعصاب من رژه می‌روند. پیروزی‌های ورزشی که در زمان احمدی‌نژاد به‌دست آمده اگر بنا باشد به رییس‌جمهور منتسب شود بدون شک به احمدی‌نژاد مربوط است، نه روحانی! اصول اولیه‌ام می‌گوید از آدمیزادی که روی حب و بغض‌اش چنین قضاوتی می‌کند و ابایی از فریاد زدنش در ملاء عام ندارد -بدون در نظر گرفتن این که طرفدار چه کسی است- باید دوری کرد. کسی که نیم‌جو انصاف نداشته باشد خطرناک است. مساله این روزهایم این است که جماعت مذکور چندان کم نیستند و از هرکدام‌شان که دور می‌شوم به یکی دیگرشان می‌رسم.

حلزون ۲

حلزون اول را اینجا نوشته بودم. یادم هست زمانی که یکی از تبلیغات این کرم در حال پخش بود در جواب عزیزی که پرسید: واقعا حلزون استفاده می‌کنن؟ جواب دادم: نیازی به نسل‌کشی حلزون‌ها نیست! بعضیا همین که خیال کنن کرم له شده توش هست می‌خرن و لابد تعداد این بعضیا اونقدری هست که کفاف هزینه‌ی این هجم تبلیغاتشون رو بده. خدا یه پولی به ما بده یه عقلی به اونا

 خبری که اخیرا دیدم این امیدواری را در ایکس زنده کرد که -گوش شیطان کر و چشمش کور!- به زودی از شر این تبلیغات اعصاب خردکن حلزون و تن‌تاک خلاص خواهیم شد. البته بخش آخر خبر در مورد پیشنهاد بازپس‌گیری حقوق(؟) خریداران را متوجه نشدم. آدمی که صرفا به دلیل یک تبلیغ و به نیت تجربه برای این که شکم یا پوستش صاف شود هزینه کلان می‌کند احتمالا قبلا پی ضرر را به تن مبارکش مالیده است. چند وقت پیش در یک محله فقیرنشین شهر پشت شیشه در ورودی یک داروخانه این نوشته را دیدم: محصولات حلزون رسید! تصور این که کدام آدمیزادی در جایی که مردم گرسنه می‌خوابند برای امتحان یک کرم ضد چین و چروک صد و سی هزار تومان هزینه می‌کند عذاب‌آور بود. چنین بیچاره‌ای حتی اگر همه خطوط صورتش هم صاف شده باشد، بدجوری ضرر کرده است. اقلا اگر این پول را از کف بدهد شاید دفعه بعد خردمندانه‌تر برای مصرف داشته‌هایش تصمیم بگیرد. پس این هزینه صرف آموزش یک مطلب بسیار ارزشمند به ایشان شده است و نیازی به بازگرداندنش نیست.

انقلاب نصف و نیمه

از روزی که مردم مصر شعار «الشعب یرید اسقاط النظام» سر دادند همه انتظار داشتیم در مصر انقلاب شود. در واقع شروع حرکتشان شبیه شروع یک انقلاب بود. خیلی زود همه چیز تمام شد، البته به حساب خودشان! انقلاب مصر شبیه یک کودک نارس بود. دوره لازم برای تکاملش را طی نکرد. مثلا عکس مبارک را از دیوار با نهایت احترام پایین می‌آوردند و طنطاوی ریاست می‌کرد و باز هم مصری‌ها احساس پیروزی داشتند. گویا دچار نوعی توهم شده بودند که انقلاب آدمهای متمدن این طوری است و غیرعادی بودن انقلابشان را با خوش‌بینی مفرط توجیه می‌کردند. بعد مبارک را توی قفس محاکمه کردند اما ظاهرا قاضی دادگاه انقلابی تجدید نظر از همان مبارک پشت میله‌ها هم حساب می‌برد و به بهانه‌ای استعفا داد. خواسته‌های انقلابیون مصر هنوز از حد سقوط نظام فراتر نرفته بود. دست کم برای بعدش توافق حداکثری نداشتند. حتی اگر هم مرسی را به اتفاق انتخاب کرده بودند هم باز هم پیروزی‌شان بیشتر به توهم شبیه بود. دست‌بوسی ملک فهد و نامه‌ای که جناب مرسی تحصیل‌کرده‌ی فرنگ به برادرش پرز طبق اصول دیپلماتیک نوشت تحول شگرفی را نشان نمی‌داد. مرسی به شیوه جدید از اسرائیل حمایت می‌کرد. او کاملا انقلابی از مخالفان اسد که اخوان‌المسلمین سوریه هستند دفاع کرد و توهم پیروزی انقلاب در مصری‌ها تشدید شد. البته انتخاب مرسی برای تنوع نسبتا خوب بود. چراکه مبارک سی‌سال سایه نامبارکش را بر مصر و اهل آن گسترده بود. دیری نگذشت که مخالفان این مرد دوره گذار با امداد نه چندان غیبی جان گرفتند و زمینه حضور البرادعی فراهم شد. مردی که بهترین گزینه برای آمریکا به شمار می‌رود. اگر حادثه غیر منتظره‌ای رخ ندهد، آمریکایی‌ها به زودی او را جایگزین مرسی رفتنی خواهند کرد. بگذارید حرفم را اصلاح کنم: انقلاب مصر شبیه یک کودک نارس نیست، بلکه از نطفه دزدیده شده و در جای نامناسبی به رشد خودش ادامه داده است.

پی‌نوشت:

۱. ظاهرا که اخوان‌المسلمین از حمایت جدی دولت فعلی آمریکا برخوردار است. می‌گویند بعضی از کشورهای عربی به سرکردگی عربستان حامیان این شبه کودتا بوده‌اند. من باورم نمی‌شود که عربستان بدون موافقت آمریکا چنین کاری بکند هرچند نظر کارشناسان غیر از این است!

۲. البرادعی در گفتگویی تلویزیونی احتمال نامزدی‌اش برای ریاست جمهوری را رد کرده است. نگرانی‌ام از این است که بدتر از او را کشف کرده باشند و خیلی پی‌گیرش نشوند. این دنباله را کامل کنید: فرعون، مبارک، مرسی، ؟

تبریک

بازی والیبال ایران-ایتالیا را زنده دیدم. به اندازه‌ی یک فینال لیگ جهانی برایم ارزش داشت. بارها و بارها تحسین‌شان کردم. آنها همان‌طوری که ولاسکو گفته بود تا دقیقه آخر جنگیدند و یک نمایش زیبا ارائه کردند. شاید کارشناسان معتبر دنیا هرگز چنین توقعی نداشتند اما باور بکنید یا نکنید، من فقط انتظار داشتم برد تیم ملی ایران عزیزمان را ببینم. بدون شک ولاسکو یک مربی در خور تقدیر است. براتو، سرمربی تیم ایتالیا، قبل از بازی گفته بود شاگرد ولاسکو بوده است.

تعابیر

می‌گوید اگه یادم بود اقلا روز عید یه تبریک می‌گفت. نگاه می‌کنم به انبوه تبریک‌هایی که بوی send to all می‌دهد و بعد فکر می‌کنم همیشه تبریک گفتن نشانه یادآوری نیست، گاهی وقتی که کسی فکر می‌کند ناراحت هستید و اسم شما را از لیست دریافت کنندگان تبریک خارج می‌کند بیشتر به یادتان است! تعبیرهایمان این بار فقط متفاوت نیست، متناقض است.