گاهی وقتها فراموش می کنم که ناراحتی آنهایی که دوستشان دارم تنها اثرش ناراحت تر شدن خودم است . بعلاوه اگر سعی کنم شرایط خودم را برای یک دوست تا جای ممکن تشریح کنم و او نتواند کاری انجام دهد طبیعتا غصه می خورد. این نکته ساده را روزی ده بار به خودم یادآوری می کنم ولی بعضی وقتها فراموشم می شود. آنوقت مثل امشب به بدترین شکل مجازات می شوم. علاوه بر همه چیز باید دیدن اشک های یک عزیز را هم تحمل کنم.
این که دندانپزشک توانست بفهمد X ناراحت است، اصلا جالب نبود اما شیوه پی بردنش به این موضوع مرا به فکر واداشت: بعد از توضیح یک سری احتمالات به قول خودش ناخوشایند وقتی عکس العمل خاصی از X ندید، نتیجه گرفت که اتفاق ناجورتری برای او افتاده است و متاسفانه حدسش درست بود.
حتی در بدترین شرایط روحی هم از دیدن آدمهای باهوش و تیزبین لذت می برم .
دلم می خواهد ساعتها، شاید هم سالها روبروی حاجیه مامان خانومم بنشینم و نگاهش کنم(بیشتر نوشتن برایم سخت است. امیدوارم مامان های شما هم به حج رفته باشند و یا به زودی مشرف شوند که خودتان احساس خوب مرا درک کنید.)
کتاب «انسان و خدا» (یک دوره سخنرانی علمی و عرفانی دکتر مصطفی چمران که آنرا به صورت کتاب چاپ کرده اند) کنار دستم است. یک قسمت از آن را چون خیلی قبول دارم عینا برایتان می نویسم :
تمام سخن من بر همین منوال است که کسانی که می خواهند از راه علم و فلسفه خدای را اثبات کنند ممکن است از راه علمی و منطقی ( گرچه نمی توانند ولی حتی اگر بتوانند) خدای را اثبات کنند، در ته قلب شما شک و تردید وجود خواهد داشت. مگر آنجا که این فطرت آدمی بیدار شود و به قدرت اشراق و الهام و چیزی که در مرتبه سوم دیشب برای شما شرح دادم این حقیقت را با قلب خود، با فطرت خود درک کند. آنجا است که شک و تردید از بین خواهد رفت و ایمان واقعی به وجود خواهد آمد.
البته واضح است که جواب فیلسوفان ملحد را باید با زبان فلسفه داد، ولی این استدلالها فقط به همین درد می خورد نه به درد ایمان آوردن به وجود خدا.
تا همین چند وقت پیش فکر می کردم که نسبت به مسائل انسانی حساس هستم. نشانه هایش هم تاثر شدیدم پس از حادثه بم، شنیدن یک خبر تصادف و ... اما حالا نظرم تغییر کرده است. حقیقت تلخ تر از آن بود که بلافاصله بپذیرمش ولی ... قصد اعتراف کردن ندارم فقط می خواهم به اطلاع برسانم که X به زودی سعی می کند که این وضعیت را تغییر دهد. شما هم اگر زبانم لال به درد مشابهی دچار هستید، بسم الله!
و اما درد X : به طور خلاصه می توان این طور بیانش کرد که X هیچ فهم خاصی نسبت به درد مردم ندارد بلکه فقط نسبت به تبلیغات شدیدا حساس است! از این به بعد تلاش می کند که دردها را خودش کشف کند. دائم هم پیش خودش تفسیر نمی کند که خب، حقشان همین بوده ( X می فهمد که اگر کسی سزاوار دردی باشد بیشتر جای دلسوزی دارد )
درست است که X اصلا یک موجود سیاسی نیست ولی حتی او هم خوب می توانست بفهمد که استیضاح هیچ وزیری در چنین شرایطی به نفع این مملکت گل و بلبل مان نیست. ظاهرا بعضی ها به دلیل علاقه بسیار شدید به قدرت از دیدن بدیهیات هم عاجز شده بودند! به هرحال نامه اخیر آقای خامنه ای دلیل دیگری است برای تکرار این ادعای X که بهتر است یک سری موجود غیر قابل تحمل ـ که تعداد خودشان در مجلس زیاد نیست اما تعداد خرابکاریهایشان زیاد است ـ الکی خودشان و خرابکار یهایشان را با هزار و یک زبان منسوب به خواست رهبر ندانند. وقتی عبارت «مقام معظم رهبری» از دهان این تشنگان قدرت خارج می شود اعصابم حسابی بهم می ریزد.
اول اینکه X میلاد امام هادی بسیار عزیزش را به دوستانش تبریک می گوید و دوم اینکه از طرف خودش و همه دوستانش خطاب به ایشان می گوید که آقا:
عادَتُکُمُ الاِحْسانُ وَ سَجِیَّتُکُمُ الْکَرَم ( زیارت جامعه کبیره)
فقط خدا می داند که من چقدر به ایشان مدیونم.
برای تولد پریسا خانوم، تولد یک کودک، تولد یک انسان، ...انسان در ابعاد یک نوزاد زیباترین مینیاتور هستی است.
