مرد راه

روز بیست و دوم بهمن خیلی‌ها را می‌شود دید. اولین بار از نزدیک آقای جلیلی را همراه خانواده‌اش در راه‍‍پیمایی ۲۲ بهمن دیدم. لبخند و نوعی تواضع زیبا و تحسین برانگیز او را از بسیاری دیگر از آنهایی که دیده می‌شدند متمایز می‌کرد. نگاهش که می‌کردی حس می‌کردی یک مومن جلوی چشمانت است. از آنهایی که تعدادشان بسیار کم است.

من به دلایلی به این مرد قابل احترام رای نخواهم داد. دست کم با شناختی که در حال حاضر دارم، در لیست هشت کاندیدا اولین انتخابم ایشان نیست*. با وجود این سخن سخیف علی مطهری آزرده‌ خاطرم کرد. همان پیشنهاد زشت برگزاری مسابقه دو صد متر! آنقدری زشت و زننده بود این حرف که آدمیزاد از نقل کردنش هم شرم می‌کرد. امروز پاسخ مناسب و درخور حامیان جلیلی را خواندم. بخش عمده‌ای از آن حرف دل ما هم بود. خدا خیرشان دهاد.

 

بعضی‌ها دو تا پا دارند و دو تا پای دیگر هم قرض می‌کنند برای ترجیح فرار بر قرار، اما بعضی‌ها پایمردی صفت بارزشان است. یک پایشان در راه است و پای دیگرشان به مقصد رسیده است.

-------

*همه حامیان آقای جلیلی مودب نیستند. درواقع یک جماعت بی‌نزاکت و تربیت ناپذیر در میانشان هستند که از نظر ایجاد مشکلات مادی و معنوی در این مملکت نظیر ندارند. متاسفانه فعلا توان کنترل این افراد را در آقای جلیلی نمی‌بینم. شاید کمی تجربه و آگاهی نسبت به عواقب سوء نراندن این افراد از اطرافشان، باعث شود در دوره‌های بعد یکی از گزینه‌های ما باشند.