متولد ماه اردیبهشت

از اوایل اردیبهشت روند دریافت تبریک روز تولدم آغاز می‌شود و تا اواخرش ادامه پیدا می‌کند! نه اینکه کسانی بخواهند زودتر یا دیرتر تبریک بگویند. من دوستان خوبی دارم که زمانی شاید در آغاز آشنایی‌مان اصرار کرده‌اند روز دقیق تولدم را بدانند و اینجانب بنا بر همان مرض مزمن «چون راز گفتن» قصه فاش، امتناع کرده‌ام و آنها هرکدام به دلیل یا بهانه‌ای مطمئن شده‌اند که روز مذکور یکی از همین روزهای اشتباهی است که بابتش تبریک دریافت می‌کنم. سالهاست که ما دوستان خوبی برای هم هستیم و در تمام این سالها من بدون کمترین تلاشی برای اصلاح، تشکر کرده‌ام و آنها مطمئن‌تر شده‌اند نسبت به این تشخیص‌های اشتباه. در مجموع احساس عجیبی است. این که من بیشتر از آن که احساس کنم روز تولد دارم، حس می‌کنم ماه تولد دارم!

خرداد ماه که بگذرد، همین دوستان متنوع هر کدام بدون کمترین تردیدی عکس‌العمل من نسبت به انتخابات را عین کاری که خودشان کرده‌اند تصور خواهند کرد: یکی فکر می‌کند اصلا رای نداده‌ام، از دیگرانشان بعضی بدون شک و تردید تصور می‌کنند که به همان کسی که آنها رای داده‌اند،‌ رای داده‌ام.  این را طبق تجربه می‌گویم. پیش‌بینی خودم این است: طبق معمول، ایکس به کسی رای می‌دهد که رای نمی‌آورد و حداکثر یکی از دوستانش با او هم‌رای است.

پانوشت:

این حس سمج دکتر ترکی را دوست داشتم. حتی چنین احساسی هم وقتی زیبا به نظم کشیده شود، دوست داشتنی می‌شود. البته -گوش شیطان کر و چشمش کور- به هیچ وجه احساس نفس تنگی در این اردیبهشت نداشتم، خدا را شکر.