محض یاد آوری

از مشورت با او تا به حال ضرر نکرده ام. توقع داشتم که به عنون نتیجه این انتخاب، یک آینده روشن و پر از شادی را برایم ترسیم کند. انتظار داشتم که قوت قلب بدهد اما جواب غیر منتظره اش این بود:

از جهت اخروی خیلی خوب است لکن گویا نهایتش از حیث دنیوی نوعی انزوا از خلق و نزدیکان است مگر نزدیکانی که با آنان دوستی معنوی نزدیک است.

حساب و کتابم را به هم ریخته است. به خودم می گویم شاید اشتباه کند و یادم می افتد که تجربه ام خلاف این را ثابت کرده است. طمعکارم! آنقدری که نمی توانم از اولش صرف نظر کنم. خودم تسبیح تربت کربلایی ام را بر می دارم و این بار شخصا استخاره می کنم. دو بار: انجامش خوب است و ترکش بد است.

دوست دارم این روزهای آخر را جایی از ذهنم ثبت کنم. این روزهایی که تلفنم زنگ می خورد، میل باکسم پر از نامه های غیر فورواردی است، دوستانم با دیدنم لبخند می زنند و تحویلم می گیرند... . انتخابی که خواهم کرد تمام این روزهای رشک برانگیز را از زندگی ام پاک خواهد کرد. من می مانم و تعداد انگشت شماری از دوستانم اما کدامشان؟ از همین حالا دلم می خواهد بدانم ماندنی هایشان کدامهایشان هستند. برای چندمین بار مرور می کنم

الاخلاء یومئذ بعضهم لبعض عدو الا المتقین

و به خودم دلداری می دهم که این اتفاق افتادنی است و سوخت و سوز ندارد اگرچه دیر و زود داشته باشد. به هر حال من هنوز هم دلخوشم به ماندن چند نفری از بین خیل دوستانم در روزهایی که فرا می رسند...