Unknown

پروردگارا، من [یکی از] فرزندانم را در دره‌ای بی‌کشت، نزد خانه محترم تو، سکونت دادم... «آیه ۳۷، سوره ابراهیم»

ابراهیم بازمی‌گردد و دلش آرام است که عزیزانش را به کسی بهتر و تواناتر از خودش سپرده است. پروردگاری که دعایش را می‌شنود و می‌پذیرد و سزاوار اعتماد است تا حدی که با توکل بر او می‌تواند به درون آتش برود. ابراهیم خدایی شایسته پرستش انتخاب کرده که همیشگی و بزرگترین است(آیه‌های ۷۶ تا ۷۸ سوره انعام) و به چنین خدایی می‌تواند اعتماد کند. هاجر اما بی‌تاب است که ابراهیمش را از دست داده و با کودکی تشنه در یک بیابان بی‌کسی تنها مانده است. محبتی به زلالی زمزم او را آرام می‌کند. نشانه‌ای دیگر از خدای ابراهیم.