آخرین مناجات حسین بن علی(ع)
«ای خدایی که مقامت بس بلند، غضبت شدید، نیرویت بالاتر از هر نیروست، تو که از مخلوقات خویش مستغنی و در کبریا و عظمت فراگیر هستی، به آنچه بخواهی توانا، رحمتت به بندگانت نزدیک، وعده‌ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زیبا، به بندگانت که تو را بخوانند نزدیک هستی و بر آنچه آفریده‌ای احاطه داری و هر کس که از در توبه درآید پذیرایی، آنچه را که اراده کنی توانایی، آنچه را که بخواهی درک توانی کرد، کسی را که شکرگزار تو باشد شکرگزاری، یاد کننده‌ات را یادآوری، من تو را خوانم که نیازمند توام و به سوی تو روی آرم که که درمانده توام، ترسان به پیشگاهت فزع می‌کنم، غمگین در برابرت می‌گریم، از تو مدد می‌طلبم که ناتوانم، خود را به تو وامی‌گذارم که بسنده‌ای، خدایا! در میان ما و قوم ما داوری کن که آنان از راه مکر و حیله وارد شدند و دست از یاری ما برداشتند و ما را که فرزندان پیامبر و حبیب تو محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم هستیم به قتل رساندند، پیامبری که به رسالت خویش انتخاب نموده و امین وحیش قرار داده‌ای، ای خدا! ای مهربانترین! در حوادث، بر ما گشایش و در پیشامدها، بر ما خلاصی عنایت کن.»
امام علیه‌السلام مناجات خویش را با این جملات به پایان رساند:
«در مقابل قضا و قدر تو شکیبا هستم ای پروردگاری که جز تو خدایی نیست. ای فریادرس دادخواهان که مرا جز تو پروردگاری و معبودی نیست. بر حکم و تقدیر تو صابر و شکیبا هستم. ای فریادرس آنکه فریادرسی ندارد، ای همیشه زنده‌ای که پایان ندارد، ای زنده کننده مردگان، ای خدایی که هر کسی را با اعمالش می‌سنجی، در میان من و این مردم حکم کن که تو بهترین حکم کنندگانی »
مامان امیر مهدی