حدیث مهم!

معمم بود و مهندسی شیمی هم خوانده بود. هیچ وقت نتوانستم حدس بزنم که چطور عصبانی می شود. دست خالی از کلاسش بیرون نمی آمدیم. همیشه یک چیز مفید و جدید داشت و انصافا در استادی استاد بود. یکی از روزها که طبق معمول ته نشین شده بودیم در کلاس و جماعت هم ردیفی های ما به دلیلی نا معلوم - برای من - می خندیدند، برگشت و پرسید «چیزی شده؟!». کلاس ساکت شد. گفت این حدیث در کافی از امام صادق علیه السلام نقل شده است و هم زمان شروع به نوشتنش روی تخته سیاه کرد:

مَنْ عَیَّرَ مُؤْمِناً بِذَنْبٍ لَمْ یَمُتْ حَتّی یَرْکِبَهُ  

هر کس مومنی را به گناهی سرزنش کند، نمیرد تا که خود همان را مرتکب شود.

توضیح داد که اگر گناه باشد، سرزنشش چنین نتیجه ای دارد و وای به آنکه به غیر گناه سرزنش کند. اضافه کرد که این مومن ایمانش در سطحی است که گناه کرده و گناهش هم نه از خواص که از آنهایی که سرزنش می کنند پنهان نگه داشته نشده است. به عبارت دیگر منظور مومنین با درجات بالای ایمان نیست!

---------------

۱.این حدیث تنها حدیثی است که ایکس بیچاره خیلی جدی آن را تجربه کرده است و موکدا توصیه می کند که شما از تجربه او استفاده کنید و خودتان آن را آزمایش نکنید!

۲.اگر آن زمانی که گناهی از مومنی می بینید، دلتان برایش نسوزد به احتمال زیاد سرزنشش خواهید کرد. حداقل در دلتان!