۱۰۰٪غیر کارشناسانه

آمریکایی‌ها هیچ عجله و انگیزه‌ای برای  آزاد کردن  دیپلمات‌‌های ایرانی ندارند. انگلیسی‌ها هم تا همین اواخر یک خواب پر  از  پنبه‌دانه می‌دیدند:  در دنیایی که اسراییل توانست برای  آزاد کردن ۲ نظامی‌اش  به لبنان  لشگرکشی‌  کند، می‌شود به بهانه‌ی  آزاد کردن  ۱۵ نظامی‌ تحریم ایران را تسریع کرد. آنها با امیدواری  زایدالوصفی یک دسته گل به آب می‌دهند و ایرانی‌ها هم آن دسته  گل را یکجا در آبهای خودشان از آب می‌گیرند. البته واضح و مبرهن است که  آزادی سربازان انگلیسی از اهمیت ویژه‌ای برای دولت  بلر برخوردار است. در این  راستا کوشش‌های  فراوانی صورت گرفته است و تا کنون  تعدادی از این سربازان برای حفظ سهم(؟) بریتانیا از ثروت عراق از  قید حیات آزاد شده‌اند. با وجود  این  به نظر می‌رسد مردم  انگلستان تا قبل  از آن که رسانه‌های آن  کشور  حسابی شیرفهمشان کنند،‌  به اندازه کافی از این موضوع آگاه نبودند.  حالا خوشبختانه آنها  خوب  می‌دانند  که دولتشان از هیچ کوششی   برای آزاد کردن  جگرگوشه‌‌های آنها دریغ نخواهد کرد و -اگر خدا بخواهد- می‌شود امیدوار بود که دولت انگلیس تحت فشار افکار عمومی برای معاوضه  دیپلمات‌های ایرانی با ملوانان دربند -که نزدیک بود مجانی آزادشان کنیم-  وارد مذاکره شود.