باسوادها

از اول دبستانمان خاطره می گفتیم:

X: وقتی فهمیدم آن چیزی که به آن «نون» می گوییم همان «نان» است، این مطلب را به والدین گرامی آموختم(!) و تا مدتی به جای «نون» می گفتم «نان». نگاههای مستاصلشان به همدیگر را هنوز یادم هست. بندگان خدا نمی دانستند چطور به این ایکس هفت ساله^ء تحصیلکرده تفهیم کنند چیزی به اسم زبان محاوره وجود دارد که با سوادها هم از آن استفاده می کنند.

دوست X: من هم همین وضعیت را داشتم. البته چون خیلی با سواد شده بودم و نمی خواستم حتی یک کلمه را اشتباه بگویم، پیشاپیش «صابون» را هم خودم اصلاح کرده بودم و می گفتم «صابان» که شبهه بی سوادی ام در اذهان ایجاد نشود.

*چند تا نتیجه اخلاقی مهم در باب احساس دانستن و تعمیم نابجای دانسته ها و... اینجا ردیف کرده بودم که از نوشتنشان پشیمان شدم. خودتان تفکرات بفرمایید!